Tradycje bajki sięgają w Polsce początku XVI wieku, ale dopiero w poezji oświecenia (głównie w nurcie klasycyzmu) osiągnęła ona pełnię rozwoju i szczyt artystycznego mistrzostwa. Utwory o podobnej formie nazywano też: ?powieścią?, ?przypowieścią?, ?apologiem?, ?parabolą? i ?fabułą?. Termin ?bajka? oznaczał w drugiej połowie XVIII wieku nie tylko gatunek literacki, ale nieprawdę, zmyśloną lub legendarną opowieść. Teksty reprezentujące gatunek bajki najczęściej przybierały formę opowieści odkrywającej prawdy o charakterze ogólnym, powszechnym, odnoszące się do ponadjednostkowych doświadczeń człowieka oraz stosunków międzyludzkich. Uniwersalne przesłania dotyczyły właściwości ludzkiej natury pewnych postaw i zachowań oraz praw rządzących światem. Poznawcza wartość bajki była ukryta pod alegorią, a prawdę i mądrość wyrażał morał. Dydaktyczne i moralne przesłanie miało formę pouczenia bezpośrednio podanego na początku lub na końcu utworu albo pośrednio, lecz jednoznacznie wynikało z przedstawionej sytuacji czy opisanego wydarzenia. Tendencja do alegoryzacji spowodowała, że bohaterowie pozbawieni cech indywidualnych byli zwykle upostaciowaniem określonej cechy, na przykład głupoty, skąpstwa, mądrości, sprytu. Największą popularnością cieszyły się ?bajki zwierzęce?. Do wysoko cenionych zalet stylu bajek należały w dobie oświecenia: zwięzłość (krótka forma prowadząca do miniaturyzacji świata przedstawionego), prostota, wdzięk, naturalność (dostosowanie języka do przedmiotu wypowiedzi) oraz jasność.
